Izabela Ewa Staśkiewicz

Szczecinianka spod znaku koziorożca, z malarstwem związana od zawsze.

Już w latach osiemdziesiątych w czasie dwuletniego pobytu w Afryce powstały jej pierwsze portrety i szkice z Sahary. Profesjonalnie tą dziedziną plastyki zajęła się po ukończeniu studiów na Wydziale Architektury Politechniki Szczecińskiej w 1991r. Dyplom uzyskała w pracowni doc. Romualda Cerebież-Tarabickiego. Ciągle doskonali swój warsztat malarski, najchętniej tworzy w technice olejnej "impasto".

Tematy wiodące w twórczości, to pejzaż architektoniczny, szczególnie jej miasto rodzinne w szerokim przedziale czasowym od XVII wieku po współczesność. Jako jedna z nielicznych promuje w plastyce Szczecin i jego okolice. W wyniku licznych podróży tworzy cykle tematyczne przedstawiające zarówno różnobarwną egzotykę miejsc i ludzi. Śmiało operuje kolorem i fakturą, malując uzyskuje niezwykle wyraziste klimaty.

W ostatnim czasie tworzy też zaskakujące kompozycje kolorystyczne. Upraszczając kolor oraz formę powstają abstrakcje, które przenikając do wątków realistycznych tworzą świat o ogromnym ładunku emocji. A to od stanu ducha właśnie zależy kształt i wyraz powstającego obrazu.

Od 2015 roku jest członkinią Zachodniopomorskiego Stowarzyszenia Twórców Kultury ZSTK, a od 2 lat Grupy Artystycznej "Artemisia".

Na koncie ma wiele wystaw indywidualnych i zbiorowych. Obrazy Izabeli Ewy Staśkiewicz spotkać można na wszystkich kontynentach, a najciekawsze miejsca to: Watykan, Pałac Prezydenta RP, Pałac Mera Paryża.

Ja o sobie

Jestem nietypową malarką z nietypową drogą artystyczną, nietypowymi zainteresowaniami w tej dziedzinie i jeszcze bardziej dziwnymi sposobami patrzenia na rzeczywistość. Choć wydawać by się mogło, że tematy którymi się zwykle zajmuję są banalne, to zapewniam, że każdy kadr wyrwany naturze jest dla mnie tylko fragmentem tego co widzialne. W gruncie rzeczy przenosząc się na drugą stronę (w trakcie pracy twórczej), buduję swą rzeczywistość głównie kolorem o głębokich tonach i dopełniających je kontrastach, popartych fakturą zamykającą całość. Widząc uliczkę, zauważam jej architektoniczne proporcje, reszta przychodzi sama i jest to tylko pozorne odwzorowanie. Model ten kształtuję po swojemu, podążając za tym co idzie z głowy do dłoni trzymającej szpachlę. W malowaniu bowiem najważniejsze są emocje, od stanu ducha zależy kształt i wyraz powstającego obrazu.
Z potrzebą malowania budzę się codziennie, niezmiennie od niemal 40 lat. Dziś wiem, że mój cykl twórczy jest przywilejem, proza życia często utrudnia mi całkowite oddanie się temu co kocham najbardziej. Ale to nic, może właśnie dlatego doceniam każdą chwilę spędzoną w pracowni, a te godziny przy sztaludze okupione bólem kręgosłupa, są dla mnie kwintesencją egzystencji. Cieszy mnie uznanie i sympatia bliskich i dalszych, z którymi obcują moje dzieci-obrazy, krytyka mobilizuje, wszystko to napędza mój motor twórczy niezmiennie od dziesiątków lat.
Ogromną, 30-letnią pracą i mnogością obrazów wykształciłam swój własny niepowtarzalny styl, niezmiernie sugestywną plamę malarską, która przemawia w moim imieniu, jest rozpoznawalna i na swój sposób unikatowa.
Mój guru od malarstwa na studiach śp. Jerzy Kościelak, widząc co tworzę mówił: "jesteś prawdziwą kolorystką". Dziś poszerzyłabym to określenie do: "kolorystką o ekspresyjnych skłonnościach z domieszką antyporządku".
Z czasem dialog między tym co zastałam, a tym co proponuję zaczyna przybierać coraz bardziej uproszczoną formę. Idąc wytyczoną ścieżką zaczęłam skręcać na peryferia rzeczywistości, tworząc oryginalne kompozycje kolorystyczne. Zdarza się, że przenikają one do wątków realistycznych, ukazując zupełnie nową perspektywę obrazu. Droga, którą kroczę jest artystycznie nieskończona. To dodaje mi skrzydeł, ośmiela i pozwala sięgać po więcej.